13

De Dyk

Een dorp met stadsfatsoen

In oude geschriften wordt Woudsend getypeerd als ‘een dorp met stadsfatsoen’. Dat ‘stadsfatsoen’ werd ontleend aan de statige huizen langs het water, de winkels in de Midstrjitte, de boterwaag, het ‘Heerenlogement’ aan de Dyk en de 25 tapperijen die het dorp rijk was.

Er wordt gefluisterd…

Dat Woudsend eigenlijk stadsrechten had moeten hebben. Deze werden in de middeleeuwen verleend door graven, hertogen en bisschoppen. De voorwaarden waren dat een dorp over handelsbetrekkingen moest beschikken, eigen rechtspraak moest hebben, een jaarmarkt moest organiseren en over een eigen handelsgebouw, oftewel een waag moest beschikken. Woudsend voldeed in die tijd aan al deze criteria. Toch is Woudsend nog steeds ´slechts´ een dorp. Het verhaal gaat dat de toenmalige bewindvoerders verschillende malen Woudsend bezocht hebben en het telkenmale aan de stok kregen met de inwoners. Zij kregen al snel de naam koppig, eigenwijs en dwars te zijn en zich niet te willen onderwerpen aan de ‘hoge heren’ van die tijd. Dat zou de reden zijn dat de stadsrechten aan onze neus voorbij zijn gegaan.
En dat vinden zelfbewuste Woudsenders niet erg…